The Next Generation

De Arpeggione sonate van Schubert is misschien wel de mooiste en in ieder geval één van de meest gespeelde cellosonates. Maar… het was helemaal niet geschreven voor de cello, maar voor de arpeggione (een kruising van een gitaar en een cello, min of meer klinkend als een barok-altviool). Een mooier voorbeeld van The Cello Takes Over is bijna niet denkbaar.

Stravinsky’s Suite Italienne is een bewerking ‘in de vierde graad’: eigenlijk van Nederlandse en niet van Italiaanse afkomst (Unico van Wassenaer in plaats van Pergolesi). De tweede vioolsonate van Ravel - ja, die met die mooie blues in het tweede deel - werd tot nu toe zelden gespeeld op de cello. Na deze Biënnale zou hij zomaar de ‘Arpeggione’ achterna kunnen gaan.