Morton Feldman: the last one

De vaak zachte muziek van de Amerikaanse componist Morton Feldman (1926-1987) heeft altijd een moment nodig om van de instrumenten naar het oor te reizen. Maar eenmaal gearriveerd ontwikkelt zich een hevige activiteit in bepaalde hersengebieden. Dan blijf je gefascineerd luisteren naar de geleidelijke opeenvolging van akkoorden en veranderingen die zich ontvouwen en waar je niets meer van wilt missen. Wat is het geheim van deze muziek? Is het Feldmans feilloze intuïtie?

Zeker heeft het te maken met de inspiratie die hij via de kunst van bevriende New Yorkse schilders en kunstenaars kreeg. ‘Ik heb meer geleerd van schilders dan van componisten’, zei Feldman. Het ruim 70 minuten durende Piano, Violin, Viola, Cello was zijn laatste compositie. De muziek lijkt wel op een mobile van de Amerikaanse beeldhouwer Calder: gewichtsloze akkoorden van bijna dezelfde afmetingen zweven in de ruimte en geven je het gevoel dat tijd niet meer bestaat.