Schönbergs laboratorium

Arnold Schönberg was de grootste muziekvernieuwer van de 20e eeuw. Volgens pianist Pierre-Laurent Aimard luidde zelfs elk nieuw pianostuk van hem een nieuwe fase in: aan de piano ontwikkelde Schönberg compositietechnieken die hij vervolgens toepaste in ander werk. Die innovaties vormen de rode draad in dit fantasievolle programma, van reliëf voorzien door werk van andere componisten. Aimard, dé autoriteit op het gebied van moderne pianomuziek, licht zijn keuzes zelf toe. Een unieke kans om Schönbergs complete piano-oeuvre te horen, op het allerhoogste niveau.

Zijn originaliteit verspilde Schönberg duidelijk niet aan zijn titels, die allemaal nogal zakelijk zijn. Maar zijn noten waren zonder uitzondering baanbrekend. De Drei Klavierstücke (1909) zijn een van de vroegste voorbeelden van atonaliteit en in de Suite für Klavier (1921) en de Fünf Klavierstücke (1920-23) paste Schönberg voor het eerst zijn twaalftoonstechniek toe. Aimard combineert ze met muziek van Schönbergs tegenpool Igor Stravinsky, de Amerikaanse einzelgänger Charles Ives en Ferruccio Busoni, met wie Schönberg over zijn compositietechnieken correspondeerde. Aleksandr Skrjabin experimenteerde op geheel eigen wijze met chromatiek, en de modernist Nikolaj Roslavets werd wel ‘de Russische Schönberg’ genoemd.